CZYTAM BO LUBIĘ: Co się stało z moją siostrą?

Ośmioletnia Carrie Parker, główna bohaterka książki, jest podobna do innych dziewczynek w jej wieku. Lubi się bawić i marzy o dalekich podróżach, chodzi do szkoły, ma też bujną wyobraźnię. Jednak nawet bogata wyobraźnia nie pozwala jej uciec od dramatu w ich domu. Panowały tam miłość, radość i spokój, jednak wszystko się zmieniło po tragicznej śmierci ojca. W domu pojawia się Richard i jako ojczym zaprowadza swoje rządy. Bezlitośnie pastwi się nad rodziną. Carrie pragnie uchronić przed atakami ojczyma młodszą siostrę Emmę. Wie, że na pomoc matki nie ma co liczyć. Dziewczynki łączy wspólny smutny los i nienawiść do ojczyma. Carrie i jej młodsza siostra Emma wspierają się wzajemnie, łączy je przyjaźń i najboleśniejsze przeżycia. Dziewczynka z wielką miłością opiekuje się siostrą, troszczy się i martwi o nią. Zabiera ją wszędzie ze sobą tak, aby w każdej chwili móc ją chronić, a jednocześnie dać chwilę wytchnienia od rodzinnego koszmaru. Odwiedzają dom koleżanki, gdzie znajdują ucieczkę od bólu, głodu i brudu. Od obcych ludzi dostają namiastkę zrozumienia i pomocy. Z ust matki padają wyrzuty i pretensje, bardzo bolesne i krytyczne słowa. Kobieta wyładowuje na dziecku swoją frustrację, obwinia za własne niepowodzenia, niespełnione ambicje, zawiedzione nadzieje i poczucie porażki.

Carrie doprowadzona do ostateczności uczestniczy w wielkim koszmarze popełnionego czynu. Tak kończy się pierwsza część opowieści o zyciu Carrie i Emmy. W drugiej części książki dziewięcioletnia Carrie z matką Libby przeprowadzają się do małego miasteczka w Karolinie Pólnocnej. Udają się w podróż przed siebie rozklekotanym wozem, który szybko się psuje na środku pustyni. Zatrzymują się w obskurnym motelu. Brak pracy, jakichkolwiek umiejętności, zmuszają w końcu matkę Carrie do pracy na ulicy. Carrie całymi dniami pozostaje właściwie bez opieki, grzebiąc po śmietnikach w poszukiwaniu jedzenia.

Dalsze losy Carrie wstrząsnęły mną. Widząc karygodne postępowanie matki i jej znęcanie się nad córką czekałam tylko na moment, kiedy wreszcie sprawiedliwość weźmie górę i los dziewczynki się odmieni. Nie mogłam znieść tych wszystkich zniewag, bicia i okropnego traktowania dziecka, Pewnego razu Carrie spotyka się z Ruth, Honor i Cricket Chaplin. Dziewczynki błyskawicznie się zaprzyjaźniają. Wyjawiają sobie sekrety swoich rodzin. Do ostatniej strony autorce udało się utrzymać w tajemnicy odpowiedź na pytanie postawione w tytule powieści. Do końca trzyma w napięciu, budząc gniew, chęć niesienia pomocy i prowokuje do głębszych przemyśleń. Zastanawiamy się nad przyczynami okrucieństwa dorosłych, dramatycznej sytuacji maltretowanych dzieci, obojętnością i małą skutecznością pomocy środowiska społecznego. Czytając tę książkę nasuwa się wiele refleksji na temat życia, rodziny i tego co nas otacza. Czy teraz przejdziesz obojętnie wiedząc, że sąsiad znęca się nad rodziną, albo, że dzieci grzebią w śmieciach w poszukiwaniu jedzenia? Serdecznie zachęcam do sięgnięcia po obie części losów rodziny Parker, chociaż lektura momentami nie będzie łatwa.