Nie prosiliśmy o skrzydła – Vanessa Diffenbaugh

Są również takie, które mówią o tym, czego staramy się unikać w naszym życiu. Nie chcemy o tym słuchać, być może nie potrafimy lub udajemy, że nie jest to ważne.
Ta książka zdecydowanie do nas mówi i zaprasza do środka, pokazując ze szczegółami całą otoczkę wczesnego macierzyństwa.Ta lektura zastanawia, wzrusza, buntuje, oburza, ale i daje nadzieje. Letty Espinosa od czternastu lat pracuje w trzech restauracjach w San Francisco, żeby jakoś związać koniec z końcem.

Jej dzieci – piętnastoletniego Aleksa i sześcioletnią Lunę – wychowuje babcia w małym mieszkanku na zapomnianych bagnach nad zatoką. Ale teraz rodzice Letty postanowili wrócić do Meksyku, a ona musi po raz pierwszy w życiu stać się matką. To nowe zadanie jest dla niej wyzwaniem, zwłaszcza że Luna rozpaczliwie tęskni za dziadkami, a Alex, który zakochał się w koleżance z klasy, nie chce dać szansy swojej matce. Letty wpada na pomysł, jak uciec z niebezpiecznej okolicy, gdzie mieszkają, i naprawić niesprawiedliwość, która złamała im życie.

Jeden nieostrożny ruch może doprowadzić do utraty wszystkiego, na co pracowała, i zniweczyć nadzieje na przyszłość. Vanessa Diffenbaugh łączy wspaniałą prozę z trudnymi tematami macierzyństwa, nielegalnej imigracji i amerykańskiego snu, tworząc sugestywną i proroczą opowieść o rodzinie. Początkowo wbrew samej sobie Letty wraca do dzieci, tocząc ze sobą wewnętrzną walkę. Ale wraca.Matka do dzieci Zaczyna się drugie dno tej książki.

Miłość, oddanie, rozterki, brak pieniędzy. To codzienność Walka o lepszy byt dla swoich dzieci, potrafi spowodować podejmowanie decyzji na krawędzi, które często lawiną prowadzą do kolejnych decyzji. Nie wszystkie kończą się szczęśliwie, jak pokazuje książka.Dzieci bez ojca. Kolejny wątek w tej książce, który porusza serce. Dojrzewanie, nastoletnia miłość, imigranci.. Chęć normalnego życia! Choćby nie wiem co! Choćby nie wiem jak! I miłość... wszechobecna, dająca skrzydeł
(Kinga Latosińska)